ရယ္ခ်င္ရယ္ မရယ္ခ်င္ေန

အ႐ူးလင္ လုပ္ရသလို ဆုိတဲ့စကားကို အစတုန္းက ျမားႀကီး သိပ္သေဘာမေပါက္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနၿပီး စာနယ္ဇင္းအလုပ္ကို ထဲထဲ၀င္၀င္ လုပ္ကိုင္ေတာ့မွ ျမားႀကီးလည္း တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာတယ္။ အထဲမွာ စာနယ္ဇင္းအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ စာေပကင္ေပတိုင္ ( အဲေလ … ေယာင္လို႔) စာေပစိစစ္ေရး႐ုံးနဲ႔က မဆက္ဆံလို႔မွ မရတာ။ ျမားႀကီးတုိ႔က သူ႔ကိုမွ ခ်စ္မိေနပါတယ္္ ဆိုသလို စာနယ္ဇင္းအလုပ္ကိုမွ လုပ္ခ်င္ေနေတာ့လည္း စာေပကင္ေပတုိင္ေတြကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္းရေတာ့တာေပါ့။

ေအာင့္ကာ နမ္းေပမယ့္ ခက္တာက သူတို႔မွာ အခုတမ်ဳိး ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ဘာမူမွ တိတိက်က် မရွိိေတာ့ အ႐ူးလင္လုပ္ရသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာ အမိန္႔တမ်ဳိး ထုတ္ျပန္လိုက္၊ ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ၫႊန္ၾကားလုိက္နဲ႔ ဆိိုေတာ့ အ႐ူးတေယာက္ကို သူ ဘာေတြ ေပါက္တတ္ကရ ထလုပ္ဦးမလဲလို႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ထုိင္ၾကည့္ေနရသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ပါ မ႐ူး႐ုံတမယ္ပဲ။ အဟုတ္။

မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖုံးေတြက မိန္းကေလးပုံေတြမွာ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ မရဘူးဆုိၿပီး ျပင္ခုိင္းလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ ျပန္ခြင့္ျပဳျပန္လိုက္။ မိန္းကေလးပုံေတြမွာ အက်ႌလက္ျပတ္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အက်ပ္၀တ္တာေတြ မရဘူးဆုိၿပီး ျဖဳတ္ခိုင္းလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ ျပန္ခြင့္ျပဳျပန္လုိက္။ ဆင္ဆာခြင့္မျပဳတဲ့ စာပိုဒ္ေတြကို ေငြမင္နဲ႔ အုပ္ခုိင္းလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ ေငြမင္နဲ႔ အုပ္တာ ခြင့္မျပဳဆိုၿပီး ၫႊန္ၾကားျပန္လိုက္။ ဘန္းစကားေတြနဲ႔ ေရးသားတာကို တားျမစ္လိုက္၊ ေတာ္ၾကာ ျပန္ခြင့္ျပဳလုိက္။ စာမူတခုကို ထုတ္ေ၀ခြင့္မျပဳလုိ႔ ၫႊန္ၾကားလုိက္၊ ေတာ္ၾကာ အဲဒီ့စာမူကိုပဲ ထုတ္ေ၀ခြင့္ ျပန္ျပဳလုိက္။ တလအတြင္းမွာပဲ မဂၢဇင္းတေစာင္မွာ ခြင့္မျပဳတဲ့ ဓာတ္ပုံကို တျခားမဂၢဇင္းမွာ ခြင့္ျပဳျပန္လိုက္။ မဂၢဇင္းတေစာင္မွာ အပိတ္ခံရတဲ့ စာမူတပုဒ္က နည္းနည္းၾကာသြားရင္ တျခားမဂၢဇင္းမွာ ျပန္ပါလာလုိက္။ ကဲ … ျမားႀကီးတုိ႔မွ အ႐ူးကို လင္ေတာ္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ ဟုတ္ဦးမလဲ။ ဒါ … နမူနာ နည္းနည္းပဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္။

စေနတရက္မွာေတာ့ စာေပကင္ေပတိုင္အဖဲြ႕က လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြကို ထုတ္ေ၀ခြင့္ျပဳဖို႔ အစည္းအေ၀း ထိုင္ေနတယ္။ ျမားႀကီးတို႔လည္း ကိုယ့္မဂၢဇင္းက ဘာေတြကို ျဖဳတ္ခိုင္းမလဲ၊ ဘာေတြကို ပိတ္ခိုင္းမလဲ၊ ဘာေတြ ျပင္ခိုင္းမလဲ ဆုိတာသိရဖို႔ အစည္းအေ၀းၿပီးမယ့္ အခ်ိန္ကို ကင္ေပတိုင္႐ုံးေရွ႕မွာ သြားၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ အစည္းအေ၀းၿပီးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ျမားႀကီးတုိ႔ မဂၢဇင္းကို ကိုင္တြယ္တဲ့ ဦးစီးအရာရွိ အမ်ဳိးသမီးေနာက္ လုိက္သြားၿပီး သူ႔အခန္းထဲမွာ ျဖဳတ္ရျပင္ရ ပိတ္ရမယ့္ စာမ်က္ႏွာေတြကို တ႐ြက္ခ်င္း လွန္ၿပီး ထုိင္မွတ္ရတယ္။

မွတ္တဲ့အခါမွာ သူတို႔ ဆင္ဆာခြင့္မျပဳတာေတြ မက်န္ေအာင္လည္း ေသခ်ာျပန္စစ္ရေသးတယ္။ အဲဒီလို ေသခ်ာစစ္အၿပီးမွာ ဦးစီးအရာရွိိ အမ်ဳိးသမီးက “ ဆရာ၊ စာအုပ္အေခ်ာက်ရင္ ဒီမ်က္ႏွာ၀က္ ၫႊန္ၾကားစာကို ထည့္ေပးဖို႔ အစည္းအေ၀းမွာ ဗိုလ္မႉးက သတိေပးလုိက္တယ္ ” ဆုိၿပီး စာ႐ြက္တ႐ြက္ကို လွမ္းေပးတယ္။

ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ အန္အယ္လ္ဒီ ျပည္ေျပးေတြက ၂၄ ပစၥည္း ပ႒ာန္းစက္၀ုိင္းပုံေတြကို ပါတိတ္ဆင္ေတြ ႐ုိက္ၿပီး ဘာသာေရး အဓိက႐ုန္းျဖစ္ေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ေနတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျမားႀကီးတုိ႔ စာနယ္ဇင္းအားလုံးလည္း သူတို႔က အာဏာပါ၀ါနဲ႔ အတင္းအက်ပ္ ထည့္ခိုင္းတာဆိုေတာ့ မထည့္ခ်င္ေပမယ့္လည္း စာမ်က္ႏွာတ၀က္ေပးၿပီး ထည့္လိုက္ရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္အေခ်ာေတြကို ျဖန္႔လိုက္တယ္။ အဲဒီအပတ္ ထြက္သမွ် ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ သူတို႔ထည့္ခုိင္းတဲ့ အဲဒီ့သတင္းေတြ ပလူပ်ံေအာင္ ပါေနေတာ့တယ္။

တရက္က်ေတာ့ ျမားႀကီးကို စာေပကင္ေပတိုင္႐ုံးက အေရးေပၚ ဖုန္းဆက္ေခၚပါေလေရာ။ ျမားႀကီးလည္း ဘာမ်ား ျပႆနာေပၚျပန္ၿပီလဲဆုိၿပီး သုတ္ေျခတင္ရတာေပါ့။ ႐ုံးေရာက္ေတာ့ ဦးစီးအရာရွိ အမ်ဳိးသမီးက “ ဆရာတို႔အားလုံး ဗိုလ္ႀကီး၀င္းရွိန္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ အစည္းအေ၀းခန္းထဲကို ႂကြပါ” တဲ့။ ႂကြဆိုေတာ့လည္း ႂကြရတာေပါ့။ ဟုိေရာက္ေတာ့ လက္ေထာက္ၫႊန္မႉး ဗိုလ္ႀကီး၀င္းရွိန္္္္္ဆိုသူူက သူ႔စားပြဲမွာ မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ ထိုင္ေနတယ္။ ျမားႀကီးတို႔ စာနယ္ဇင္းဆရာေတြကို ထိုင္ၾကပါလို႔လည္း တခြန္းမေျပာေတာ့ အားလုံး မတ္တပ္ရပ္ေနရတာေပါ့။ သူဘာေျပာမလဲ နားစြင့္ေနရတယ္။ ခဏၾကာမွ သူက မဲေဆာက္သတင္းပါတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကိုလွန္ျပၿပီး …

“ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီသတင္းေတြ ထည့္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ျဖန္႔ထားတာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို ႐ုံးက ခြင့္ျပဳခ်က္ ေပးၿပီးလို႔လား၊ ခင္ဗ်ားတို႔အားလုံး ခြင့္ျပဳမိန္႔ မရေသးဘဲ စာအုပ္ေတြ ျဖန္႔ထားတာ က်ဳပ္တို႔သိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စာအုပ္ေတြ အားလုံးကို ပိတ္ပစ္လုိ႔ရတယ္ သိလား ” လုိ႔ နန္းစေတာ့ပ္ ေျပာေတာ့တယ္။

ျမားႀကီးတုိ႔လည္း သူေျပာတာ ၾကားရေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္။ အဲဒီ့သတင္းက သူတို႔စာေပကင္ေပတိုင္႐ုံးကပဲ အတင္းအက်ပ္ ထည့္ရမယ္္ဆိုၿပီး ၫႊန္ၾကားလို႔ ထည့္ရတဲ့ဟာကို။ အဲဒါအခုက်ေတာ့ ထည့္လုိ႔ဆိုၿပီး ေဟာက္ေနျပန္ေတာ့ ဟာသပါလားဆုိၿပီး စိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဘယ္ရယ္ရဲမလဲေနာ္။ စာအုပ္ျဖန္႔တာကေတာ့ အရင္လေတြတုန္းက ခြင့္ျပဳမိန္႔ မက်ေသးလည္း အားလုံးျဖဳတ္၊ ပယ္၊ ျပင္ဆင္ၿပီးရင္ နားလည္မႈန႔ဲ ျဖန္႔ေနၾကတာပဲ။ ဒါကို သူတို႔လည္း သိသိႀကီးနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာပဲ။ အခုသူတို႔ကို အထက္က ထုေထာင္းတဲ့အခါက်မွ ခင္ဗ်ားတို႔ ခြင့္ျပဳမိန္႔မရဘဲ ျဖန္႔တယ္ဆိုၿပီး သူတို႔အမွားကို ျမားႀကီးတုိ႔အမွား လုပ္ခိုင္းၿပီး အျပစ္ပုံခ်တယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း ျမားႀကီးတို႔က ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း။ သူတို႔က စင္ေပၚက ျဖစ္ေနတာကိုး။ ျမားႀကီးလည္း ေတာင္ေတာင္အီအီ စဥ္းစားေနတုန္း ကင္ေပတုိင္ ဗိုလ္ႀကီးက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ သူ ဆက္ေျပာမွ ျမားႀကီးတို႔ တကယ္ပဲ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ၾကည့္ဦးေလ သူေျပာပုံက …

“ ခင္ဗ်ားတို႔က က်ဳပ္တို႔ကို သူတို႔ပဲထည့္ခိုင္း သူတို႔ပဲ ျပန္ျဖဳတ္ခုိင္းတယ္ဆိုၿပီး ရယ္ခ်င္ရယ္မယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဘာသာ ရယ္ခ်င္ရယ္ မရယ္ခ်င္ေန က်ဳပ္တုိ႔က ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔က ၀န္ထမ္းေတြ။ အထက္က ထည့္ဆို ထည့္ခုိင္းရမွာပဲ၊ အထက္က ျပန္ျဖဳတ္ဆို ျဖဳတ္ခိုင္းရမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ ႐ုံးကို ေန႔တိုင္းလာၿပီး စနည္းနာေနဖို႔ လိုတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အားလုံး ဒီသတင္းကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ထည့္မိတာပါဆိုၿပီး လက္မွတ္္ထိုး၊ ဒါမွ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆက္္္လက္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရမယ္၊ ဒါပဲ ” တဲ့။

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ခပ္တည္တည္ပဲ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ စာရြက္ထိုးေပးၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ သူထြက္သြားမွ ျမားႀကီးတို႔တေတြလည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ရယ္မိၾကေတာ့တယ္။ ရယ္လည္း ရယ္၊ လက္မွတ္လည္း ထိုးေပါ့။

အဲဒီေန႔က ျမားႀကီးတို႔ စာနယ္ဇင္းေတြအားလုံး သူတို႔ ထည့္ခိုင္းတဲ့ မဲေဆာက္္သတင္းကို စာမ်က္ႏွာ အပုပ္ခံၿပီးလည္း ထည့္ေပးရေသး၊ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ထည့္မိလို႔ မွားပါတယ္္္္္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ေတြလည္း တန္းစီ ထိုးေပးခဲ့ရေသးဆုိေတာ့ မိေအးႏွစ္ခါနာအျဖစ္နဲ႔ တိုးခဲ့ရတာေပါ့။ ျမားႀကီးတုိ႔ လက္မွတ္ေတြ တန္းစီထိုးထားတဲ့ အဲဒီ့အစီရင္ခံစာက အထက္က လူႀကီးမင္းေတြဆီ ေရာက္သြားရင္ သူတို႔ကင္ေပတိုင္႐ုံးက ၀န္ထမ္းေတြ လြတ္ေစ၊ ကြၽတ္ေစေပါ့ေလ။

ကဲ ... စာဖတ္သူလည္း အ႐ူးလင္လုပ္ရတဲ့ ျမားႀကီးတို႔ရဲ႕ အျဖစ္သနစ္ေတြကို ရယ္ခ်င္ၾကေရာေပါ့ေနာ္။ ရယ္ခ်င္ရင္ ရယ္သာရယ္၊ ေအာင့္မထားနဲ႔။ ရယ္ေသာသူ အသက္ရွည္၏တဲ့ဗ်ဳိ႕ …။ ။